Het hart van Neptunus en Uranus bestaat uit een vaste kern die omringd wordt door dikke lagen ‘ijs’. Dat ‘ijs’ bestaat voornamelijk uit koolwaterstoffen, water en ammoniak. Al jaren vermoeden onderzoekers dat de enorme druk waarvan op meer dan 10.000 kilometer onder het oppervlak van deze planeten sprake is, ervoor zorgt dat de koolwaterstoffen gesplitst worden en diamanten ontstaan. Die diamanten zouden vervolgens dieper in het hart van de planeet wegzakken.
Een fraaie hypothese, maar klopt deze ook? “Tot op heden is niemand in staat geweest om deze glimmende regens in een experimentele setting direct waar te nemen,” vertelt onderzoeker Dominik Kraus. Maar dat is Kraus en collega’s nu wel gelukt. “In ons experiment hebben we een speciaal soort plastic – polystyreen, dat ook bestaat uit een mix van koolstof en waterstof – blootgesteld aan omstandigheden die vergelijkbaar zijn met de omstandigheden in Neptunus of Uranus.” Tijdens het experiment bleken bijna alle koolstofatomen samengedrukt te worden tot nano-diamantjes.
Afgaand op hun resultaten verwachten de onderzoekers dat de diamanten op Neptunus en Uranus veel groter zijn: mogelijk hebben ze een massa van miljoenen karaten.